May all beings have happiness and the cause of happiness.

ဝေရယ်ကိုယ်ရယ်ကမ္ဘာကြီးရယ် (ကဗျာ) By ညိုမင်းခက် တယ်လီဖုန်းကြိုးတွေကို ဖြတ်သန်း နေ့တွေညတွေကို ဖြတ်သန်း အဝေးပြေးလမ်းတွေကိုဖြတ်သန်း မင်းရောက်လာတဲ့အခါ အချိန်ပျားရည်လေးတစ်စက် ကိုယ့်လက်ဖဝါးမှာ မတော်တဆပြုတ်ကျလာတယ် သောက်နေတဲ့လိမ္မော်ရည်ထဲ မင်းနှုတ်ခမ်းတွေ နစ်ဝင်သွားတဲ့အခါ မင်းနှုတ်ခမ်းပေါ်ကလိမ္မော်ရည်ဟာ ပိုချိုတယ်သက်သေပြဖို့ မျက်လုံးလေးခဏမှိတ် နီးကပ်နေပေမယ့် ကိုယ့်မှာအရည်ပျော်ခွင့်မရှိလို့ အစိုင်အခဲအဖြစ်ပဲ ပူလောင်နေရပါတယ် အချစ်ဟာအမောလား ပြီးရင်အလွမ်း လာဦးမယ် ကိုယ်နမ်းပြီးပြီပဲ ဟုတ်တယ် နမ်းပြီးပြီ ဟုတ်တယ် တော်ပြီပေါ့ ဟုတ်တယ် ငါ့သွေးသားတောင့်တမှုဟာ မင်းအနမ်းတစ်ခုတည်းနဲ့နှစ်သိမ့်လို့ရပေမယ့် ငါ့အလွမ်းတွေကိုတော့ မင်းဘာနဲ့မှ နှစ်သိမ့်လို့မရနိုင်ဘူး ဒီနေ့လည်း အပြင်းအထန်သတိရမိပြန်ပြီ မင်းဓာတ်ပုံလေးသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာတဲ့အထိ စိုက်ကြည့်နေမိတယ် မင်းလွင့်ထွက်သွားပြီဆိုကတည်းက ဒီမှာပန်းတွေမပွင့်တော့ဘူး ၀ါးနေတဲ့ပီကေလေးလည်း အချိုရည်မကျန်တော့ဘူး နေထွက်ချိန်ဟာသိပ်နောက်ကျပြီး နေဝင်ချိန်ဟာစောလွန်းလို့ နွေးထွေးမှုကို ငါတို့မရလိုက်ဘူး အချစ်ရဲ့နူးညံ့မှုကို ငါတို့စူးစမ်းမှုမပြုလိုက်ရဘူး မြို့ကြီးရဲ့လမ်းတွေပေါ် ငါတို့ဆိုင